Trzeba pozostać optymistą

Miało już być całkiem dobrze, jednak rzeczywistość okazała się być mniej kolorowa. Mój zaprogramowany optymistycznie mózg jednak szybko odrzuca wszystkie straszne myśli...

O naszej diagnozie na blogu jeszcze nie pisałam - nadwichnięty krąg szyjny. 

Po lekach które dostała Sonia na pierwszej wizycie w Specjal Wecie, psina czuła się świetne! Nic nie bolało, kiedy wychodziłyśmy na siku radośnie brykała i bardzo chciała coś porobić. Dłubałyśmy sobie w aporcie węchowym i podnoszeniu metalowego koziołka żeby się tak całkiem nie zanudzić. Po telefonie do naszej pani doktor zdecydowałyśmy się odstawić leki. Kilka dni i wróciły bóle...
W ubiegłą niedzielę był straszny atak. Kiedy wróciłam z focenia zawodów IPO, wyszłam z Kerym, potem z So, coś tam sobie poćwiczyłyśmy z niunią w domu. A potem ten jej straszny, histeryczny pisk, i to nie trwający ułamek sekundy jak dotąd, ale z pół minuty... Zrezygnowałam z wszystkich wymuszonych ruchów, myślałam żeby skontaktować się z naszą wetką, ale i tak musiałam poczekać do poniedziałku. Było lepiej, atak bólu trwającego tak długo się nie powtórzył, Sonia była w super humorku. Stwierdziłam że chyba jest już chyba dobrze. We wtorek nie było. Po południu So była radosnym pieseczkiem który wychodząc na siku przebiegł się dookoła podwórka. Wieczorem zabolało ją tak że nie mogła się ruszyć... z pół godziny siedziała w kącie, bo każdy kolejny ruch wywoływał ból. W końcu się uspokoiła, mogła chodzić, przespała w klateczce noc. Było późno, zadzwoniłam dopiero w środę i na czwartek umówiłyśmy się na kolejną wizytę.

Nie chcieliśmy wracać do tamtych leków, bo na nich So czuła się za dobrze i mogła się sama uszkodzić, były bardziej przeciwbólowe niż przeciwzapalne. Dostaliśmy nowe, sterydowe, ale ponoć pozbawione tych efektów ubocznych... Będziemy czekać, So będzie wychodziła tylko na smyczy i zabronię jej czochrania się w domu. 

Przypadki z kręgosłupem są bardzo osobnicze, może być tak że bóle już nie wrócą, mogą pojawiać się cały czas, a może też stać się co nie chce przejść mi przez gardło... ani klawiaturę.  Tak jak mówiłam, mój wewnętrzny optymizm nie pozwala mi myśleć źle.