8 lat...

Nie mogę w to uwierzyć... mój Skwareczek ma już 8 lat. Co prawda bardziej przywiązałam się do niego dopiero jakieś 4 lata temu, bo wcześniej byłam po prostu dzieckiem, a Skwarkiem zajmowali się moi rodzice.

Wciąż męczę się z problemami wychowawczymi, brakiem socjalizacji, agresją wobec psów i ludzi, terytorialnością, uciekaniem... Mam jeszcze za mało wiedzy, doświadczenia i umiejętności, żeby sobie z tym poradzić. Przeżyłam ze Skwarkiem wiele wspaniałych chwil, ale też wiele razy przez niego płakałam, kiedy myślałam że nie poradzę sobie nigdy z jego zachowaniem, że nigdy nie zrobię z niego normalnego psa. Wiele razy chciałam sobie odpuścić, przestać robić z nim cokolwiek, wychodzić z nim tylko na spacery na smyczy żeby nie ryzykować tego, że znów nie zareaguje na przywołanie, ucieknie mi, zaatakuje rower/samochód, czy wda się w bójkę z innym psem, ale nie potrafię... Ja po prostu kocham tego psa... Obecnie jest trochę lepiej, staram się z nim jak najwięcej ćwiczyć, wprowadzam go nawet w obi. Wiem, że nigdy nie będzie psem sportowym, nigdy nie zabiorę go na żadne zawody, być może, nie zabiorę go też na spacer z innym psem, ale tak jak jest, jest dobrze, bo cieszymy się sobą, spacerami po lesie, każdą nową nauczoną komendą i pokonaną przeszkodą.

Nie mogę uwierzyć, że Skwar ma już 8 lat, nadal jest tak radosnym i aktywnym psem. Może i trochę szybciej się męczy, ale nadal towarzyszy mi w wycieczkach rowerowych, nadal motywuje mnie do biegania (chyba gdyby nie Skwarek nigdy bym nie polubiła biegania), długich spacerów.
Piesku, jesteś cudowny taki jaki jesteś, kocham cię. Życzę ci przede wszystkim zdrowia i wiele, wiele lat szczęśliwego życia :).