PROSPECT

Jak unikać problemów behawioralnych? Co zrobić, kiedy one już są? Jak dobrze poprowadzić sportowego psa? Oraz niesportowego? Co zrobić żeby mój pies był szczęśliwy? Jak być jego szczęśliwym właścicielem? Jak to się robi, żeby mieć dobrą relację ze swoim psem? Czy jest na to jakiś przepis?   Oczywiście, że nie ma ;) patrz mój poprzedni post . Ale są takie 4 uniwersalne prawdy, totalnie oczywiste, ale niestety tak często zapominane. Intuicyjnie niby to wiemy, ale czasem wystarczy sobie usystematyzować to w głowie (punkciki, checklisty, to jest jednak to), żeby spojrzenie na pewne sprawy się zmieniło. W czym właściwie problem? W tym że większość właścicieli psów zaczyna od tego czwartego punktu, a kolejność którą opisuję, nie jest przypadkowa.

Jedno z najczęściej słyszanych przez trenerów pytań: "Jak nauczyć psa, żeby... (tu wstaw dowolne zachowanie)". Osobiście długo nie umiałam na nie dobrze odpowiadać. Ludzie oczekują jednozdaniowej odpowiedzi, a moja to był dłuższy monolog z wieloma podpunktami i wariantami (ale to... z jednej strony to... z drudiej to... zależy od... jeśli tamto to wtedy inaczej... można tak ale to nie będzie jedyna recepta... mamy zazwyczaj kilka filarów pracy nad tym..."). Teraz wypracowałam sobie odpowiedź, zaczynającą się zawsze od: "w szkoleniu psów nie ma prostych rozwiązań, chociaż wiem, że wszyscy byśmy się z takich cieszyli".  Temat który tutaj poruszam tyczy się uczenia psów takich rzeczy jak chodzenie na luźnej smyczy, nie niszczenie ogrodu, nie uciekanie z posesji, załatwianie potrzeb fizjologicznych na zewnątrz, ale też sztuczek czy elementów sportów. 

Dlaczego, trenując z psem (nie ważne czy życiowo czy sportowo) powinieneś zwrócić uwagę na fundamenty pracy?  Jakie fundamenty pracy?  O co chodzi z tą komunikacją?

Przeraża mnie to jak kiedyś zaniedbywało się trening uzupełniający u naszych psów i przeraża mnie to jak ja to robiłam jeszcze niedawno. Rozmawiałam o tym z wieloletnimi zawodnikami (głównie obedience) i w wielu przypadkach, u psów trenujących od lat, to się kończy na tyle dużymi asymetriami w umięśnieniu, napięciach i w ogóle budowie ciała, że nie da się tego wyrównać w późniejszym wieku... Świadomość jednak stopniowo rośnie i to jest super . Kiedyś nie rozgrzewało się psów, nie rozciągało (o tym nadal wiele osób zapomina). Teraz powoli normalnym się robi kontrolowanie stanu psów u fizjoterapeutów, dodatkowa praca nad ich mięśniami, nad wydolnością.

Pies zwiewa z szarpakiem po wygraniu go, kładzie się i gryzie fajną piłkę, po złapaniu dysku leeeeci zrobić z nim wielką rundkę dookoła boiska... Skąd ja to znam :). A gdyby tak pies od razu zawracał po złapaniu frisbee, wracał z dyskiem szybciej niż biegł do niego... gdyby tak po nagrodzeniu go piłką wciskał ją od razu w naszą rękę... cudowna wizja prawda? - Jak najbardziej realna!

Mam wrażenie, że znaczna większość osób trenujących coś z psami skupia się cały czas na psie. Trochę zapominamy o tym, że stanowimy połowę teamu. I to tą ważniejszą. I to w każdej dyscyplinie. Już kiedyś poruszyłam ten temat na blogu, pisząc o motywacji człowieka i samodyscyplinie. Dziś wspomnę o różnych aspektach pracy nad sobą. Bo tak jak w szkoleniu psa do sportu, u nas też gigantyczną rolę pełnią: podstawy, detale, sprawność fizyczna, znajomość ćwiczeń, głowa i nasze emocje. 

Metoda z przednimi łapami na podstawce ma wiele etapów, ale według mnie jest najbardziej dokładna i sprawia że pies dostawia się bardzo świadomie. Ma ona na celu nauczenie psa właściwego ruchu tylnymi łapami, trzymając przednich w jednym miejscu, pokazuje gdzie jest to miejsce na przód.

fot. White Eyed Husky Napatrzyłeś się na pieski trenujące obedience. Takie posłuszne, niesamowicie dokładne, szybkie... Pomyślałeś że też chciałbyś tak ze swoim... Wydaje ci się że to trudne, że pracy jest ogrom [masz rację], mimo wszystko chcesz spróbować, a nie masz totalnie pojęcia od czego zacząć.