PROSPECT

Robimy trening w mieście, w jednym z nielicznych miejsc, które się do tego nadaje. Nadaje technicznie, czyli jest równe, trawiaste, daleko od ulicy, trawa jest skoszona. Skoro nadaje się na trening frisbee czy obedience, to nadaje się też na puszczanie psów luzem.

Pierwszy raz nie chce mi się robić podsumowania mijającego roku. Zawsze to bardzo lubiłam. Ale to dobrze, może klucz jest w tym żeby się nie oglądać w tył :). w 2020... Osiągajcie swoje cele, jakiekolwiek macie. Zarabiajcie dużo pieniędzy. Uczcie się! Zwiększajcie zasięgi na Instagramie. Jeździjcie na zawody, ...lub nie, nie musicie.  Niech to będzie dla nas dobry rok!

Nigdy nie będziesz idealna / idealny. Twoje życie też nigdy nie będzie perfekcyjne. Cały czas za czymś gonimy, stawiamy sobie cele, założenia, próbujemy się motywować do ich spełniania. Myślimy że jak zdobędziemy to co sobie zakładamy to już wszystko będzie pięknie... Na prawdę? 

Przeraża mnie to jak kiedyś zaniedbywało się trening uzupełniający u naszych psów i przeraża mnie to jak ja to robiłam jeszcze niedawno. Rozmawiałam o tym z wieloletnimi zawodnikami (głównie obedience) i w wielu przypadkach, u psów trenujących od lat, to się kończy na tyle dużymi asymetriami w umięśnieniu, napięciach i w ogóle budowie ciała, że nie da się tego wyrównać w późniejszym wieku... Świadomość jednak stopniowo rośnie i to jest super . Kiedyś nie rozgrzewało się psów, nie rozciągało (o tym nadal wiele osób zapomina). Teraz powoli normalnym się robi kontrolowanie stanu psów u fizjoterapeutów, dodatkowa praca nad ich mięśniami, nad wydolnością.

Pies zwiewa z szarpakiem po wygraniu go, kładzie się i gryzie fajną piłkę, po złapaniu dysku leeeeci zrobić z nim wielką rundkę dookoła boiska... Skąd ja to znam :). A gdyby tak pies od razu zawracał po złapaniu frisbee, wracał z dyskiem szybciej niż biegł do niego... gdyby tak po nagrodzeniu go piłką wciskał ją od razu w naszą rękę... cudowna wizja prawda? - Jak najbardziej realna!

Gnojek skończył 2 lata.  Serio już, i serio dopiero tylko tyle. Bo ja już nie pamiętam jak było bez niego.  Najlepszy pies na jakiego mogłam trafić w tym momencie, i pies którego na prawdę potrzebuję. Perfekcyjny, ze wszystkimi swoimi wadami. Bo gdyby nie one to rozleniwiłabym się jeszcze bardziej. Codziennie daje mi szansę spełniać moje marzenia, które tyle czekały na swoją kolej, ale codziennie stawia też przede mną nowe wyzwania nie pozwalając mi pójść na łatwiznę. A ja przecież jestem takim świrem, że nie mogłabym wziąć sobie łatwego psa.  Dziękuję za niego.

Mam wrażenie, że znaczna większość osób trenujących coś z psami skupia się cały czas na psie. Trochę zapominamy o tym, że stanowimy połowę teamu. I to tą ważniejszą. I to w każdej dyscyplinie. Już kiedyś poruszyłam ten temat na blogu, pisząc o motywacji człowieka i samodyscyplinie. Dziś wspomnę o różnych aspektach pracy nad sobą. Bo tak jak w szkoleniu psa do sportu, u nas też gigantyczną rolę pełnią: podstawy, detale, sprawność fizyczna, znajomość ćwiczeń, głowa i nasze emocje.