Everest ma od początku perfekcyjny przełącznik on / off. W domu go nie ma, śpi alb wyleguje się na podłodze. W klatce mogę go zostawić na tak długo jak trzeba i NIGDY nie wściekał się że chce już wyjść, nigdy nie niszczył ani nie zaczynał wokalizować się bez powodu. I w drugą stronę, wystarczy jeden mały powód, jeden mały bodziec żeby ze 100% -owego wyciszenia przeszedł w sekundę na drugą stronę skali, do 100% -owego pobudzenia. Nie ma nic pomiędzy. Odkąd miał powiedzmy pół roku jakoś z tym wszyscy żyliśmy. Ja czasem przymrużałam na to oko, czasem się wkurzałam na niego, zagryzałam zęby, uciszałam go i ładowałam do klatki w domu czy w aucie, żeby przeczekać jego wybuch aż się fizycznie zmęczy.
Problemy których nie rozwiązujemy, na ogół same się nie rozwiązują, tylko z czasem rosną. Poza tym ogólnym faktem i wiekiem mojego siwego psa, doszedł teraz jeszcze jeden czynnik: Ever jest po kontuzji, przez 2 tygodnie miał ruch ograniczony do leżenia w klatce albo pod stołem w kuchni i wychodzenia na siku. Dopóki przez pierwszy tydzień bolała go łapa, akceptował ten fakt i sam nie chciał robić nic więcej. Teraz kiedy już w jego mniemaniu wszystko jest OK... domyślacie się.
Wulkan emocji obudził się, z kilkukrotnie zwiększoną siłą.
